Arogancja i nieposłuszeństwo – rady dla rodziców :

 

- Kontroluj swoje zachowanie – przeanalizuj, czy w sposobie, w jaki dziecko odzywa się do Ciebie, nie przebrzmiewają Twoje sformułowania, które wypowiadasz w zdenerwowaniu. Pamiętaj, że Tobie też nie wolno obrażać dziecka, być sarkastycznym, złośliwym

i przedrzeźniać.

 

- Traktuj dziecko jak przyjaciela (pamiętając jednocześnie, że to Ty jesteś Rodzicem)– wobec kogoś, o kogo sympatię zabiegasz, nie pozwalasz sobie na brak dyscypliny w słowach, dziecko też na to zasługuje. Pamiętaj, żeby nie używać niecenzuralnych słów, nie przeklinać, nie krytykować innych, nie narzekać, nie utyskiwać. Uważaj co mówisz i jak mówisz nawet gdy dziecko jest jeszcze za małe by zrozumieć.

 

- Nie daj się wciągnąć w dyskusję – jeśli czujesz, że słowa dziecka wytrącają Cię

z równowagi lub sprawiają przykrość, nie rewanżuj się agresją. Przerwij rozmowę, mówiąc że jeszcze do niej wrócicie, i spróbuj nabrać dystansu do całej sytuacji. W tym czasie wzburzone emocje i u Ciebie i u dziecka opadną.

 

- Zwracaj dziecku uwagę – nie zawsze dziecko zdaje sobie sprawę, że brzydko się wyrażając przekracza dopuszczalne granice. Wtedy spokojnie, ale stanowczo zwróć mu uwagę „ nie podoba mi się sposób w jaki do mnie mówisz, to są słowa, których nie wolno używać „.

 

Powody nieposłuszeństwa i sposoby radzenia sobie z nimi :

 

1. Nadmiar zakazów i nakazów – dziecko pozbawione samodzielności i zbyt skrępowane przestaje w ogóle słyszeć i słuchać. Zasady najlepiej wówczas ograniczyć tylko do spraw niezbędnych.

2. Niekonsekwencja – Jeśli postanowienia dorosłych zależą od ich humoru

i samopoczucia, dziecko często czeka na zmianę klimatu i lekceważy normy. To samo się dzieje jeśli za nieposłuszeństwo grożą konsekwencje, ale nie są egzekwowane. Dlatego najlepiej ustalić tylko niezbędne reguły. Zamiast impulsywnie grozić zastanów się czy kara jest sensowna i do wykonania i czy Ty też dotrzymasz warunków tej kary.

3. Uległość – dziecko zacznie uchylać się od wszelkich zarządzeń jeśli przekona się, że uporczywe „żebranie” czy upór wystarcza do zmiany decyzji rodziców

4. Brak zainteresowania – dziecko, którego rodzice nie poświęcają dostatecznie dużo czasu i uwagi, wymusza je nieposłuszeństwem. Myśli : „lepiej jak się na mnie źli

i krzyczy niż wcale nie zwraca na mnie uwagi”. Poświęcaj więcej czasu synowi lub córce, słuchaj, rozmawiaj, okazuj mu czułość. IM LEPSZE JEST TWOJE POROZUMIENIE Z DZIECKIEM TYM ŁATWIEJ JEST MU PODPORZĄDKOWAĆ SIĘ NORMOM USTALONYM W DOMU!!!

5. Rozpieszczanie – jeśli dorośli zawsze pozwalają dziecku na wszystko, zaczyna ono postępować nie tak jak oczekuje tego otoczenie. Wbrew pozorom w obecności takich rodziców dziecko nie czuje się bezpiecznie. Ustal przejrzysty i zrozumiały system norm, który pozwoli dziecku zorientować się, co i jak można robić, by żyć w zgodzie z innymi ludźmi i umieć się z nimi porozumieć.

 

Opracowała : mgr A. Olędzka

Na podstawie M. Maruszczak

Konflikty między dziećmi – rady dla rodziców :

 

- Nie daj się wciągnąć, nie musisz reagować natychmiast na kłótnię czy bójkę. Jeżeli czujesz, że „tornado” już cię wciąga, tracisz cierpliwość i narasta w Tobie agresja, wyjdź na chwilę do innego pokoju. Policz do dwudziestu…

 

- Nie zmuszaj się do spokoju. Masz prawo okazać niezadowolenie z zachowania dzieci, ale nie możesz stracić kontroli nad wydarzeniami,

 

- Pamiętaj, że jako osoba dorosła to Ty panujesz nad sytuacją i Ty decydujesz kiedy położyć kres bójce lub kłótni,

 

- Bądź w pobliżu, dziecko nie może myśleć że jest zdane tylko na siebie samego,

 

- Nie przyjmuj założenia, że koniecznie musisz postawić na swoim i wymusić na stronach konfliktu tzw. „grzeczne zachowanie”. Zdobądź się na cierpliwość i trochę elastyczności. Uciekanie się do siły autorytetu czy zapowiedzi kary spowoduje, że konflikt stanie się coraz bardziej dramatyczny,

 

- Nie pogrążaj się w poczuciu winy i nie rób sobie wyrzutów z powodu własnej nieudolności. Nie ma rodziców, którzy zawsze sobie radzą w takich sytuacjach,

 

 

Opracowała – mgr A. Olędzka

 

Na podstawie materiałów „ Encyklopedii – Rodzice i dzieci”

Nieposłuszeństwo, napady złości – porady dla rodziców

 

 

- Zamiast ciągle powtarzać „nie”, skieruj uwagę dziecka na inne czynności. Zaproponuj mu np., by pomogło przy odkurzaniu, Ścieleniu łóżka, ugniataniu ciasta. Dla malca to bardzo ciekawe czynności, które można uatrakcyjnić, np., jakimiś wspólnie wydawanymi odgłosami, śpiewaniem lub czymś słodkim. Zajmuje to więcej czasu ale dorosłemu pomaga ukoić nerwy i poprawia relację między rodzicami i dzieckiem.

 

- skieruj uwagę dziecka na mniej niebezpieczne lub trudniejsze do zepsucia przedmioty. Zamiast włączenia telewizora można mu zaproponować zabawę starym radiem lub zepsutym budzikiem.

 

- nie szczędź pochwał, przynoszą one więcej pożytku niż kary. Jeśli – nie robiąc rzeczy niepożądanych – dziecko zasłuży sobie na pochwałę czy czułość z naszej strony, to chętniej będzie nadal zachowywać się w ten sposób.

 

Powody nieposłuszeństwa i sposoby radzenia sobie z nimi :

 

1. Nadmiar zakazów i nakazów – dziecko pozbawione samodzielności i zbyt skrępowane przestaje w ogóle słyszeć i słuchać. Zasady najlepiej wówczas ograniczyć tylko do spraw niezbędnych.

2. Niekonsekwencja – Jeśli postanowienia dorosłych zależą od ich humoru i samopoczucia, dziecko często czeka na zmianę klimatu i lekceważy normy. To samo się dzieje jeśli za nieposłuszeństwo grożą konsekwencje ale nie są egzekwowane. Dlatego najlepiej ustalić tylko niezbędne reguły. Zamiast impulsywnie grozić zastanów się czy kara jest sensowna i do wykonania i czy Ty też dotrzymasz warunków tej kary.

3. Uległość – dziecko zacznie uchylać się od wszelkich zarządzeń jeśli przekona się, że uporczywe „żebranie” czy upór wystarcza do zmiany decyzji rodziców

4. Brak zainteresowania – dziecko którego rodzice nie poświęcają dostatecznie dużo czasu i uwagi, wymusza je nieposłuszeństwem. Myśli : „lepiej jak się na mnie źli i krzyczy niż wcale nie zwraca na mnie uwagi”. Poświęcaj więcej czasu synowi lub córce, słuchaj, rozmawiaj, okazuj mu czułość. IM LEPSZE JEST TWOJE POROZUMIENIE Z DZIECKIEM TYM ŁATWIEJ JEST MU PODPORZĄDKOWAĆ SIĘ NORMOM USTALONYM W DOMU!!!

5. Rozpieszczanie – jeśli dorośli zawsze pozwalają dziecku na wszystko, zaczyna ono postępować nie tak jak oczekuje tego otoczenie. Wbrew pozorom w obecności takich rodziców dziecko nie czuje się bezpiecznie. Ustal przejrzysty i zrozumiały system norm, który pozwoli dziecku zorientować się, co i jak można robić, by żyć w zgodzie z innymi ludźmi i umieć się z nimi porozumieć.

 

 

 

Opracowała – mgr A. Olędzka

 

Na podstawie materiałów „ Encyklopedii – Rodzice i dzieci”

Prawidłowa relacja rodzicielska powinna zawierać

 

w sobie dwa aspekty :

 

1. Miłość, akceptację, szacunek dla dziecka okazywane poprzez :

 

• szacunek dla jego uczuć i potrzeb,

• akceptację dla trudności ograniczeń dziecka,

• dostrzeganie jego starań i mocnych stron,

• obdarzanie zaufaniem,

• poświęcanie dziecku czasu i uwagi,

 

2. Granice, normy, wymagania stawiane dziecku, których rodzice uczą poprzez :

 

• pokazywanie dziecku praw rządzących światem fizycznym i społecznym,

• pozwalanie na poniesienie konsekwencji własnych zachowań dziecka,

• egzekwowanie wymagań (Karasowska 1998).

 

RADZENIE SOBIE Z PROBLEMAMI WYCHOWAWCZYMI

rady dla rodziców

 

Współcześni rodzice są w bardzo trudnej sytuacji. Wszelkim naszym poczynaniom i decyzjom towarzyszy niepewność i wątpliwości dotyczące wychowania naszych dzieci. Wydaje nam się, że nie wiemy wystarczająco dużo, że nie mamy odpowiednich kwalifikacji aby wziąć odpowiedzialność za kształtowanie charakteru drugiego człowieka. Obawiamy się, że popełnimy błędy, które odbiją się w życiu dorosłym naszych dzieci.

Co to właściwie znaczy „być dobrym rodzicem”? Wszyscy popełniamy jakieś błędy wychowawcze a mimo to na świecie jest wielu wspaniałych, szczęśliwych, wartościowych, dobrze wychowanych ludzi. Potrafią kochać, wiedzą co jest w życiu najważniejsze i układają z innymi prawidłowe relacje interpersonalne.

Nikt z nas nie jest i nie musi być idealnym rodzicem. Tacy nie istnieją. Dlatego nie obwiniajmy się, że wychowując dziecko nie wszystko robimy dobrze. Nie znaczy to jednak, że nie należy się starać.

 

 

PAMIĘTAJ !

 

• Pełne partnerstwo między rodzicami a dziećmi nie jest możliwe ani dobre. Ktoś musi być kapitanem rodzinnej drużyny i lepiej aby rola ta przypadła rodzicom.

 

• Nie nadużywaj swojej pozycji – starszego i silniejszego. Zastanawiaj się czy w podejmowaniu decyzji kierujesz się rzeczywistym dobrem dziecka czy może raczej realizujesz własną potrzebę, bo tak jest wygodniej…

 

 

• Zakreślenie granic jest konieczne dla poczucia bezpieczeństwa i rozwoju dziecka, oprócz nakładania ograniczeń malcowi potrzebne jest również nasze wsparcie emocjonalne, zrozumienie i bliskość.

 

• Warto wprowadzić niezbędne, istotne ograniczenia i zasady w postaci przejrzystego kontraktu zawieranego między dzieckiem a rodzicem. Wymagajmy ale też pozwólmy dziecku podejmować część decyzji.

 

 

• Trzeba zaakceptować fakt, że dziecko jest odrębną osobą i przyznać mu tyle autonomii i władzy, ile jest ono gotowe przyjąć na danym etapie rozwoju.

 

Opracowała : Agnieszka Olędzka

 

Starajmy się :

 

• na każdym etapie rozwoju dziecka dostrzec jego prawdziwe potrzeby i odpowiadajmy na nie,

 

• zakreślajmy dziecku pewne granice, bo ono ich potrzebuje, rosnąc i budując swoją osobowość,

 

 

• nie bądźmy nadmiernie wymagający i nie nadużywajmy swojej władzy nad dzieckiem, szanujmy dziecko jako osobę i przyznajmy mu prawo do współdecydowania o sobie.

 

 

Każdy rodzic ma prawo :

 

• robić błędy, czasem mylić się, nie znać wszystkich dobrych rozwiązań,

 

• stracić cierpliwość, zdenerwować się, odczuwać niekiedy złość w stosunku do dziecka,

 

 

• być sobą, realizować inne życiowe pasje i zadania poza byciem rodzicem,

 

• nie dać z siebie zrobić „ofiary” poświęcającej się dla dzieci i rezygnującej z wielu życiowych przyjemności czy satysfakcji dla ich dobra.

 

 

 

 

 

Dorosłym trudno jest zachować dobrą kondycję emocjonalną, potrzebną przy takim trudnym zadaniu jakim jest wychowanie dziecka. Najbardziej powszechnymi problemami rodziców są : przygnębienie, zmęczenie i niepokój. Emocjonalna równowaga i umiejętność panowania nad sobą nie są wrodzone, trzeba się ich nauczyć.

Jeśli rodzice chcą dobrze wychować pociechy, powinni umieć jasno i czytelnie wyrażać swoje uczucia, w trudnych sytuacjach umieć nad sobą panować i kontrolować swoją złość i gniew. Gdy zdarzy się wybuchnąć, można wybrnąć z tej sytuacji, a nawet przekształcić ją w coś pozytywnego, np. przepraszając dziecko za swoją zbyt gwałtowną reakcję – to dla niego przykład jak powinno zachować się w podobnej sytuacji.

 

Opracowała : Agnieszka Olędzka

 

 

Rady dla rodziców, którzy chcą coś zmienić w swoim stylu wychowania dziecka :

 

 

 

 

1. Określ temperament dziecka. Poobserwuj je w różnych sytuacjach, jak radzi sobie z trudnościami i z gniewem, jak nawiązuje kontakty społeczne, jakie role przyjmuje w grupie, itp.

 

2. Akceptuj je takim jakie jest. Szanuj jego osobowość, nie zmuszaj, żeby zachowywało się wbrew własnej naturze.

 

 

3. Motywuj swoje dziecko. Stosuj więcej nagród i pochwał i zachęt niż kar.

 

4. Szanuj samego siebie. Nie wszystko co sobie zaplanujesz przyjdzie ci łatwo. Nie załamuj się, gdy popełniasz błędy, bądź świadom własnych zalet i wad.

 

 

5. Nie bój się, że twoje dziecko przestanie cię lubić, jeśli zmienisz coś w dotychczasowym stylu wychowania.

 

6. Nie zapominaj, że czym innym jest przyzwolenie a czym innym jest pobłażanie.

 

 

7. Bądź uprzejmy ale stanowczy. Stwórz jasny, wyrazisty system wymagań i zakazów. Tyko wtedy dziecko ma szansę zrozumieć, czego od niego wymagają rodzice.

 

8. Ustanawiając reguły, jednocześnie oferuj dziecku pomoc, np. ucząc je innych, akceptowanych form wyrażania negatywnych emocji.

 

 

9. Kary za łamanie reguł zawsze nakładaj z rozwagą i spokojem a nie w złości. Nie można dodatkowo karać dziecka, kiedy daje wyraz temu, że nie podobają mu się zakazy. Ono ma przestrzegać zasad, chociaż zasad tych nie musi lubić.

 

 

 

 

Opracowała : Agnieszka Olędzka

 

 

 

 

 

AUTORYTET – co to jest i jak go budować?

Rady dla rodziców

 

Autorytet – to „coś takiego” w rodzicu, co każe dziecku podporządkować się jego woli, aby poczuć się bezpiecznie i spokojnie oraz nie mieć wątpliwości, co powinno robić i jak się zachowywać. Dla małego dziecka matka i ojciec są jedynym źródłem poczucia bezpieczeństwa, tymi którzy potrafią rozwiązać każdy problem i rozproszyć każdą wątpliwość. Rodzicielski autorytet wynika z samej relacji pomiędzy rodzicem i dzieckiem. Małe dziecko za poczucie bezpieczeństwa, bliskość i oparcie odpłaca rodzicom bezkrytycznym uwielbieniem, zaufaniem i wiarą. Tak się dzieje aż do okresu dorastania, czyli dopóki dziecko nie opanuje sztuki gromadzenia informacji, analizowania ich i uogólniania. Coraz starsze dziecko potrafi przeanalizować nasze zachowanie i dojść do wniosku, że często mijamy się z prawdą. Zaczyna dostrzegać, że tato wcale nie jest najsilniejszy a mama nie jest najmądrzejsza. Czy w tym momencie rodzicielski autorytet „skazany jest na upadek”? Wcale nie.

 

 

Aby zachować dobre relacje z dzieckiem i swój autorytet :

 

1. Nigdy nie okłamuj swojego dziecka. Mów mu prawdę na poziomie jego rozumienia, albo odmawiaj jej ujawnienia, jeśli uważasz, że może jest to dla dziecka zbyt trudne lub niebezpieczne. Lepiej powiedz „Powiem ci później, kiedy będziesz starszy” niż udzielać dziecku odpowiedzi zbywającej, żeby mieć spokój.

2. Dbaj o zgodność słów z czynami. Nie rób czegoś, co potępiasz, i nie potępiaj czegoś, co robisz.

3. Nie udawaj, że coś wiesz, jeśli tak nie jest. Powiedz uczciwie, że nie wiesz, ale się dowiesz i dotrzymaj słowa.

4. W ogóle dotrzymuj słowa.

5. Bądź konsekwentny ale bez fanatyzmu. Niech zawsze możliwa będzie z tobą rozmowa i uczciwe negocjacje. Nie obawiaj się zmienić zdanie, jeśli padną sensowne argumenty.

6. Śmiało wypowiadaj swoje poglądy i broń ich, ale nie myl poglądów z nakazami i zakazami.

7. Nie bój się przyznać przed dzieckiem do błędu, a nawet przeproś je, jeśli nie miałeś racji.

8. Nie bądź dwulicowy. Nie ciesz się ostentacyjnie z wizyty cioci, i gdy zamkną się za nią drzwi nie mów na nią złych rzeczy.

9. Nie tłumacz się okolicznościami jeśli czegoś zapomniałeś, lub nie dotrzymałeś słowa.

10. Nie wypowiadaj się pogardliwie w domu o ludziach, którym pierwszy kłaniasz się na ulicy.

11. Jeśli dziecko (bez względu na wiek) mówi do ciebie poważnie, poważnie go wysłuchaj i poważnie mu odpowiedz.

12. Nigdy nie ośmieszaj dziecka i nie stawaj przeciwko niemu, szczególnie w obecności rówieśników.

 

 

 

Opracowała : Agnieszka Olędzka