```````````````````````````````````````````````````````````````Innowacja pedagogiczna

w zakresie edukacji regionalnej-

„TUCZNO – MOJA MAŁA  OJCZYZNA”

 

Autor: mgr  Bożena Jacyna

Cele ogólne innowacji:

 

1. Rozwój więzi uczuciowej z rodziną i miejscem zamieszkania.

2. Zdobycie wiedzy o własnym mieście i regionie.

3. Poznanie regionalnych tradycji, obrzędów i zwyczajów.

4. Kształtowanie postaw patriotycznych.

5. Uświadomienie tożsamości regionalnej i narodowej.

 

 Procedury osiągnięcia celów

 

Metody czynne:

 

1. Wycieczki i spacery

2. Metoda ćwiczeń (ćwiczenia umiejętności praktycznych, powtarzanie wiedzy z danego zakresu)

3. Metoda zadań stawianych dziecku (dziecko samodzielnie i aktywnie rozwiązuje zadania, odkrywa nowe fakty)

4. Kierowanie własną działalnością dziecka (inspirowanie, zachęta dziecka, podsunięcie pomysłu do samodzielnych działań)

5. Samodzielnych doświadczeń (spontaniczna działalność dziecka bez udziału nauczycielki)

 

 

Metody percepcyjne:

 

1. Obserwacja i pokaz (zjawiska, czynności i przedmioty)

2. Przykład (wzór postępowania)

 

Metody słowne:

 

1. Objaśnienia i instrukcje

2. Opowiadania, zagadki, rozmowy

 

 

Formy:

 

Indywidualna

Zespołowa

Grupowa

 

 

Data i miejsce innowacji:

 

Wdrażanie innowacji planowane jest od 15 Listopada 2016. w Publicznym Przedszkolu – . , w 3 oddziałach-Jarzębinki 4-5-latki, Misie- 5-6-latki, Wiewiórki-6-latki

 

 

Źródła finansowania innowacji:

 

Innowacja będzie finansowana z własnych środków placówki.

 

 

Ewaluacja innowacji:

 

- obserwacja dzieci - arkusze

- ankiety dla rodziców

- konkurs regionalny

 

 

Dokumentacja:

 

1. Przebieg innowacji zostanie zapisany w planach miesięcznych oraz zapisach dziennych w dzienniku zajęć przedszkolnych.

2. Na Radzie pedagogicznej w czerwcu 2017r. zostanie dokonana ocena realizacji założeń innowacji.

Plan pracy na rok szkolny 20016/17

 

Czas realizacji	Tematyka	Program	Osiągnięcia	Uwagi
15Llistopad                                   Grudzień-styczeń                   Luty-kwiecień                                                             Maj                     Czerwiec	Tuczno –moje miasto Zakłady pracy i zawody naszego regionu       Obyczaje i tradycje naszej okolicy                                       Zabytki i ciekawe miejsca.                                                                                               NPodsumowania	1.Wycieczki do zakładów pracy naszego miasta, odwiedziny na poczcie, w ośrodku zdrowia,  Tucznie. 2.  Zorganizowanie „Andrzejków” wraz z Zespołem ludowym z Jeziorek, poznanie przyśpiewek   3 . Poznanie tradycji barbórkowych, praca górnika, spotkanie z górnikiem w przedszkolu, zamieszkałym obecnie w naszej okolicy  4. Zapoznanie z tradycją biskupa - Mikołaja.  - dawne zwyczaje bożonarodzeniowe, ozdoby choinkowe.  5. Gromadzenie starych regionalnych przedmiotów do kącika regionalnego. Obrazów i grafik przedstawiających miasto.  6. Wykonanie z gromadzonych przedmiotów - kącika regionalnego 7. Występ dzieci 6-letnich w  Gminnym Ośrodku Kultury-  Jasełka dla Seniorów. 8 Spotkania wigilijne w każdej grupie wiekowej    9..Spotkanie z babcią i prababcią i z dziadkiem i pradziadkiem. – wspólne oglądanie starych zdjęć .  10.. Tuczno – moje miasto- zapoznanie z piosenką .   . 11.Poszukiwanie rodziny twórcy piosenki o Tucznie, nawiązanie kontaktu                       12. Spotkanie z okazji 12-go Lutego –Wyzwolenie Tuczna przedstawienie utworów dziecięcych o tematyce patriotycznej.               13. Wycieczka do Kamienia ufundowanego dla tych którzy wspólnie żyli i pracowali dla Tuczna.                     14. Poznanie Dębu papieskiego- posadzonego ku czci Papieża J. P. II   15.Poznanie legendy, herbu miasta.                16  6-latki wystawienie legendy o Białej Damie 17. Spacer w okolice młyna, zamku, kościoła- poznanie zabytków naszego miasteczka. 18.Wycieczka do Urzędu Miasta. 19. Pokaz zdjęć z Tuczna  - dawniej i dziś. .Nawiązanie współpracy z twórcą wystawy panem Pawłem  Sochackim.                  20. Wspólnie z Biblioteką Miejską  zorganizowanie konkursu ‘Co wiem o Tucznie: 21.  Spotkania w przedszkolu z ludźmi zasłużonymi dla miasta, twórcami nieprofesjonalnymi 22.Trzeci Maja w piosence i w wierszu- spotkanie wszystkich grup wiekowych. 23.Lasy w naszej okolicy- spotkanie z leśnikiem w lesie- poznanie tajników przyrody 24. Festyn Rodzinny-rodzice wspólnie z dziećmi rozwiązują zagadki o naszym miasteczku, wspólne zabawy na placu	Dziecko zna zakłady pracy w swojej okolicy.     Zna tradycje ludowe oraz zespół ludowy w najbliższym otoczeniu   Znają tradycję Barbórkową ,wiedzą jak wygląda górnik w stroju galowym.     Kultywują tradycje biskupa Mikołaja       Współpracują by pozyskać eksponaty.                       Potrafią stworzyć kącik regionalny       Dzieci aktywnie uczestniczą w przedstawieniu dla seniorów.     Dziecko we współpracy z członkami rodziny aktywnie uczestniczy w gromadzeniu fotografii   Znają piosenkę o Tucznie       Dziecko zna historię miasta i szacunek do symboli Narodowych                   Dziecko zna i potrafi przedstawić legendę swojego miasta. Wiedza gdzie urzęduje Burmistrz miasta Tuczno i zna specyfikę jego pracy.   Dziecko potrafi przez różnorodne środki wyrazu wyrazić walory swojego miasta. Dziecko dostrzega i docenia wartości ludzi zasłużonych dla miasta   Dzieci mają poczucie przynależności narodowej.       Dziecko zna charakterystyczne dla naszej okolicy gatunki roślin       Dziecko potrafi przez różnorodne środki wyrazu wyrazić walory swojego miasta.

 

 

 

 

 

 

Program innowacji

 

 

INNOWACJA PEDAGOGICZNA

„TUCZNO - MAŁA OJCZYZNA”

 

 

Edukacja regionalna w przedszkolu ma wpływ na rozwój świadomości i uczuć dziecka. Wychowankowie i nauczyciele identyfikują się z rodziną, przedszkolem i miejscowością, zaś wiedza o regionie pozwala pokazać dziecku piękno „małej ojczyzny” i wpływa na wychowawczy aspekt pracy pedagogicznej. Nadrzędnym zadaniem innowacji regionalnej w naszym przedszkolu jest wyrobienie w dziecku wartościowej postawy lokalnego patrioty.

 

 

I Cel innowacji.

 

1. Rozwój więzi uczuciowej z rodziną i miejscem zamieszkania.

2. Zdobycie wiedzy o własnym mieście i regionie.

3. Poznanie regionalnych tradycji, obrzędów, i zwyczajów.

4. Kształtowanie postaw patriotycznych.

5. Uświadomienie tożsamości regionalnej i narodowej.

 

 

II Opis innowacji.

 

Inspiracją do napisania innowacji pedagogicznej z zakresu edukacji regionalnej była chęć przybliżenia dzieciom wartości im najbliższych: rodziny, miejsca zamieszkania czy regionu. Tuczno nie ma bogatych tradycji regionalnych

Podstawą innowacji będzie nawiązanie współpracy z ośrodkami kultury w najbliższej okolicy-GOK ,BIBLIOTEKA

Kilka zajęć poprowadzą członkowie zespołu regionalnego „Jarzębinki; z Jeziorek

Przedstawią przedszkolakom tańce, przyśpiewki .  W czasie roku szkolnego chcemy zorganizować ok.10 wycieczek, do zakładów pracy, izby pamięci, miejsc zabytkowych i znaczących w mieście. Do przedszkola zaprosimy ludzi zasłużonych dla Tuczna odbędą się spotkania z twórcami nieprofesjonalnymi - malarzami i poetą. Spotkania będą połączone z prezentacją wytworów ich pracy. Dzieci wezmą udział w imprezach środowiskowych –  Andrzejkach Spotkaniach Wigilijnych z Seniorami , ze swoimi rodzinami, będą pamiętać o prababci i pradziadku, Festynie Rodzinnym, Z pomocą rodziców i dziadków będziemy gromadzić przedmioty do kącika regionalnego, który zaprezentujemy także innym placówką oświatowym.

Zorganizujemy wystawę  obrazów, pocztówek i grafik przedstawiających Tuczno dawniej i dziś. Dzieci wykonają także album o swojej rodzinie, mieście i regionie. Podsumowaniem zdobytej wiedzy będzie udział przedszkolaków w konkursie tematycznym o swoim mieście, regionie i ojczyźnie oraz Festyn Rodzinny.

 

 

 

III Oczekiwane efekty:

 

1. Dzieci znają legendę, nazwę herb i zabytki miasta.

 

2. Dziecko zna ważne obiekty i zakłady pracy w mieście.

3. Dziecko potrafi nazwać ludowe tańce.

5. Dziecko opowiada o tradycjach świątecznych i regionalnych (Wielkanoc, Boże Narodzenie,  Topienie Marzanny, Mikołaj, Andrzejki)

6. Dziecko wypowiada się na temat swojej rodziny (adres, pokrewieństwo, uczucia i przeżycia)

7. Dziecko uczestniczy w życiu społecznym i kulturowym regionu.

8. Dziecko utożsamia się z miastem, regionem i ojczyzną.

9. Dziecko zna nazwę ojczyzny, stolicy, największej rzeki.

 

IV Propozycje ewaluacji

 

Ewaluacją innowacji będą takie działania, które pozwolą stwierdzić wpływ tematyki regionalnej na świadomość oraz wiadomości przedszkolaków.

- arkusz diagnostyczny

- konkurs dla dzieci

- ankiety dla rodziców

- dokumentowanie przebiegu innowacji w kronice przedszkolnej i na stronie internetowej przedszkola oraz w zapisach planu rocznego i dziennikach zajęć.

 

 

 

 

 

Ewaluacja innowacji:

 

 

- arkusz diagnostyczny

- ankieta dla rodziców

- konkurs tematyczny

-Festyn Rodzinny.

 

 

 

 

Publiczne Przedszkole w Tucznie

ul. Wolności 3

78-640 Tuczno

 

 

 

 

Kuratorium Oświaty

w Szczecinie

 

 

 

Karta zgłoszenia innowacji pedagogicznej

 

 

 

Na podstawie § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 9 kwietnia 2002r. w sprawie warunków prowadzenia działalności innowacyjnej i eksperymentalnej przez publiczne szkoły i placówki (Dz. U. Nr 56, poz. 506)

 

zgłaszam innowację pedagogiczną planowaną do wdrożenia począwszy od roku szkolnego …2014/2015

Nazwa szkoły/placówki:

Publiczne Przedszkole w Tucznie

1. Adres szkoły/placówki: ..Publiczne Przedszkole w Tucznie, ul. Wolności 3, 78-640 Tuczno

telefon, e-mail, 672593056

2. Nazwa innowacji pedagogicznej: Zdrowo o żywieniu w najbliższym otoczeniu..

3. Innowacja dotyczy nowotarskich rozwiązań:

a/ programowych - NIE

b/ metodycznych - TAK

c/ organizacyjnych - TAK

 

4. Termin realizacji od 1 października…do 30 maja

5. Innowacja wymaga nakładów finansowych - NIE

5. W chwili wdrożenia innowacja obejmuje:

 

1. grupy wiekowe

4-5-6 latki

 

6. Nauczyciele przystępujący do innowacji wyrazili zgodę na uczestnictwo w niej:

1. na posiedzeniu Rady Pedagogicznej w dniu marzec 2014

2. indywidualnie w formie pisemnej w dniu 30.09.2014

 

7. Założenia innowacyjne były wcześniej opublikowane: nie

8. W szkole / placówce działa Rada Szkoły tak

9. Informacje dotyczące innowacji:

1. cel innowacji wskazujący na poprawę jakości pracy szkoły/placówki

CELE OGÓLNE:

Stwarzanie sytuacji sprzyjających kształtowaniu nawyków prozdrowotnych u dzieci. Kształtowanie zdrowego trybu życia wśród dzieci.

Nabywanie świadomości i umiejętności.

Kształtowanie świadomości i umiejętności zdrowego odżywiania dzieci poprzez wykorzystaniem naturalnych zasobów najbliższego otoczenia dziecka we współpracy z najbliższym środowiskiem.

Kontynuowanie tradycji regionalnych (wiejskich, domowych) w oparciu o zasady zdrowego żywienia.

Promowanie zasad zdrowego żywienia w oparciu o kontynuowanie tradycji regionalnych.

Kształtowanie postawy dzieci jako świadomego konsumenta XXI wieku.

 

CELE SZCZEGÓŁOWE:

1. Zapoznanie dzieci z produktami naturalnego pochodzenia w oparciu o piramidę żywienia.

2. Stwarzanie sytuacji do harmonizowania wiedzy o zdrowiu, które dziecko zdobywa w różny sposób.

3. Badanie i pogłębianie wiedzy o zdrowych produktach spożywczych z najbliższej okolicy i potrzebie ich spożywania.

4. Wyrabianie postaw odpowiedzialności za zdrowe odżywianie się i przewidywanie skutków własnych zachowań.

5. Aktywizowanie dzieci do udziału w przetwarzaniu produktów sezonowych.

6. Uświadomienie dzieciom znaczenia postępu technicznego w życiu przedszkolnym i gospodarstwie domowym.

7. Organizowanie wycieczek i spotkań z ludźmi zajmującymi się promowaniem i produkowaniem zdrowej żywności.

8. Wyrabianie nawyku oszczędnego gospodarowania produktami żywnościowymi

9. Dokonywanie prób komponowania jadłospisów z uwzględnieniem stosunków jakościowych i ilościowych.

10. Kształtowanie twórczej postawy.

11. Wykorzystanie bazy lokalowej przedszkola do przygotowania potraw i ciast metodą tradycyjną

12. Wyrabianie umiejętności dokonywania świadomych wyborów przez dzieci jako zdrowych ludzi w przyszłości.

13. Wyrabianie nawyku zdrowego spędzania czasu.

14. Przestrzeganie przez dzieci technik sporządzania posiłków.

15. Przestrzeganie zasad spożywania pokarmów: higiena, sposób, kultura.

16. Rozwijanie umiejętności społecznych w relacjach z rówieśnikami i dorosłymi.

17. Zaangażowanie rodziców we współpracę w zakresie żywienia dzieci i inspirowanie do własnych poszukiwań kulinarnych.

18. Promowanie ciekawych sposobów aktywnego spędzania czasu z rodziną na stronie internetowej przedszkola i w kwartalniku przedszkolnym Kajtuś.

10. W załączeniu przesyłam:

1. opis zasad innowacji,

2. potwierdzone kopie:¹

 

• uchwały Rady Pedagogicznej z dnia marzec 2014 w sprawie wprowadzenia innowacji pedagogicznej,

• zgody autora lub zespołu autorów na wdrożenie innowacji w szkole, jeśli założenia innowacyjne nie były wcześniej opublikowane lub dokumenty potwierdzające opublikowanie założeń,

• opinii Rady Szkoły – dotyczy przypadku, gdy w szkole działa Rada Szkoły,

• zgody organu prowadzącego na przyznanie szkole dodatkowych środków budżetowych, gdy innowacja wymaga dodatkowych nakładów finansowych,

• dokumentu potwierdzającego zgodę nauczyciela/nauczycieli na przystąpienie do innowacji.

 

INNOWACJA PEDAGOGICZNA :

„ZDROWO O JEDZENIU W NAJBLIŻSZYM OTOCZENIU”

1. Październik Dary sadu i ogrodu: suszenie owoców, robienie przetworów, soki , sokowirówka, gaza i tarka , urządzenia techniczne, w zdrowym ciele zdrowy duch - spartakiada sportowa

2.Listopad- Od ziarenka do bochenka, wycieczki i spotkania Osiek

3. Grudzień W świecie smaku i zapachu (blender -nóż, mikser- pałka- trzepaczka piec kaflowy- elektryczny)

4. Styczeń Ziołowa herbatka u babci i dziadka - słodzenie miodem, eliminowanie margaryn

5 Luty Zielony ogródek w przedszkolu -hodowla ziół w doniczkach, nowalijek,

stosowanie naturalnych przypraw

6.Marzec -mleczna kraina -produkcja masła i jego przetwory

7..Kwiecień- tydzień zdrowia, zumba, robienie kanapek, skoki hula hop, guma do skakania

8. Maj – W maju jak w gaju -poduszeczki zapachowe mięta ,

9. Czerwiec - festiwal smaku i zapachu, teatrzyk przedstawiony przez rodziców

                                                                   

 

                                            Innowacja pedagogiczna

                                                                 KINEZJOLOGIA EDUKACYJNA

JESTEŚMY GRZECZNI, MYŚLIMY WSPANIALE, BO WAŻNYMI PUNKTAMI BAWIMY SIĘ STALE.

        Kinezjologia Edukacyjna wykorzystuje naturalną potrzebę ruchu w celu usprawnienia procesu uczenia się. Aktywizuje i stymuluje odpowiednie obszary mózgu, ruchami, które powodują zwiększenie ilości połączeń nerwowych między prawą i lewą półkulą mózgową, przez co poprawia się jakość pracy mózgu jako całości. Jest to metoda, która poprawia efektywność uczenia poprzez wzrost koncentracji, podniesienie motywacji, poprawienie koordynacji ruchowej, usprawnienie wzroku. Terapia pedagogiczna z wykorzystująca elementy Kinezjologii Edukacyjnej poprawia aktualny stan funkcjonowania dziecka, jak również zapobiega jego pogorszeniu się. Za podjęciem jak najwcześniejszej stymulacji rozwoju dzieci przemawiają takie przesłanki:

- wyjątkowo duża plastyczność centralnego układu nerwowego we wczesnym okresie rozwoju i związana z tym możliwość usprawniania zaburzonych funkcji,

- możliwość zahamowania rozwoju zaburzeń i niekorzystnych zmian,

- małe dzieci uczą się szybciej, są bardziej podatne na stosowane różnorodne rodzaje terapii.

 

Autor:

nauczyciel Agata Zydor

 

Główny cel innowacji:

 

Usprawnianie procesu uczenia się dzieci poprzez zastosowanie wybranych ćwiczeń kinezjologicznych.

 

Szczegółowe cele innowacji:

• Kształcenie aktywnego uczestnictwa w procesie uczenia się.

• Integracja funkcji półkul mózgowych.

• Zapamiętanie i prawidłowo wykonywanie wybranych ćwiczeń z Gimnastyki Mózgu.

• Rozumienie potrzeby usprawniania czynności fizycznych i ich wpływu na proces uczenia się.

• Rozumienie potrzeby picia wody i jej znaczenia w przyswajaniu wiedzy.

• Oddziaływanie na zmysły poprzez muzykę, ruch i słowo.

• Rozwijanie umiejętności współdziałania w grupie.

• Uwolnienie od stresów, napięć i negatywnych emocji.

• Wzmocnienie wiary we własne siły i możliwości.

 

Warunki realizacji:

 

Innowacja poszerza program wychowawczy, realizowana jest przed zajęciami dydaktyczno-wychowawczymi i w razie potrzeby popołudniu. Ćwiczenia kinezjologiczne odbywać się będą w zależności od grupy wiekowej od 10 do 20 minut trzy razy w tygodniu przez okres pierwszego półrocza.

Zadania:

 

• Sprzyjanie jasności myślenia oraz zwiększenie poziomu energii, odprężenia.

• Wzmocnienie motywacji do działania, koncentracji i organizacji.

• Niwelacja nadmiernych napięć.

• Wzmocnienie systemu nerwowego.

• Poprawa ekspresji i twórczego myślenia. Poprawa ogólnej kondycji ruchowej, wzroku i ruchu.

• Relaksacja mięśni twarzy oraz okolic uszu i karku.

• Wzmocnienie koordynacji ręka -oko.

Metody:

• Zabawy relaksacyjne przy piosenkach kinezjologicznych

• Mandale

• Prace plastyczne

• Bajki terapeutyczne i relaksacyjne i psychoterapeutyczne

Wybrane ćwiczenia kinezjologiczne:

• Ruchy naprzemienne

• Leniwe ósemki

• Punkty na myślenie

• Aktywna ręka

• Słoń

• Picie wody mineralnej niegazowanej

• Punkty równowagi

• Punkty przestrzeni

• Punkty ziemi

• Energetyczne ziewanie

• Sowa

• Rysowanie oburącz

 

Formy:

• grupowa

Miejsce:

przedszkole

 

Rodzaj innowacji:

przedmiotowa- poszerzająca

 

Termin realizacji:

rok szkolny 2009/2010

 

Programem innowacyjny objęte zostaną:

Wszystkie dzieci w wieku przedszkolnym.

 

Inspiracja do opracowania i wdrożenia programu:

Niektóre dzieci mają trudności w przyswajaniu wiedzy, w dostosowaniu się do otoczenia, skupienia na dłużej uwagi, nierzadko sprawiają kłopoty wychowawcze. Są dzieci u których stwierdza się znaczny stopień nadpobudliwości a nawet agresji.

Kinezjologia Edukacyjna sprzyja osiągnięciu lepszych wyników w nauce, poprawia koncentrację, koordynację, ostrość postrzegania oraz wpływa na zdolność uczenia się dzieci, szybsze i łatwiejsze zapamiętywanie. Ćwiczenia kinezjologiczne dają dziecku umysłowy relaks, wyciszają, poprawiają percepcję słucho-wzrokową.

Podczas systematycznych ćwiczeń zwiększa się liczba komórek nerwowych, tworzą się połączenia i całe sieci nerwowe, które stale uaktywniane, przyspieszają prędkość transmisji impulsów w obrębie mózgu oraz zwiększają liczbę połączeń nerwowych między prawą i lewa półkulą. Prowadzi to do skrócenia czasu uczenia się oraz w efekcie poprawy: zapamiętania, czytania, twórczego myślenia i rysowania, sprawności ruchowej. Gimnastyka Mózgu jest jednym ze sposobów na obniżenie poziomu stresu w procesie uczenia się.

 

Treści innowacyjne:

 

ZESTAWY ĆWICZEŃ WPŁYWAJĄCE NA:

 

1.UMIEJĘTNOŚĆ MYŚLENIA:

• Punkty ziemi -Trzymamy dwa palce- wskazujący i środkowy- pod dolną wargą, drugą rękę kładziemy na dole brzuchaj. Wzrok kierujemy w dół. Powtarzamy zmieniając układ rąk.

• Punkty przestrzeni-Trzymamy dwa palce- wskazujący i środkowy- nad górną wargą, drugą rękę kładziemy na kości ogonowej. Wzrok skierowany w górę lub wędruje od dołu do góry i zatrzymuje się w górze.

• Punkty równowagi – palcami ręki dotykamy wypukłości za uchem i przy podstawie czaszki( możemy lekko masować), drugą trzymamy na pępku. Powtarzamy zmieniając układ rąk.

2. UMIEJĘTNOŚĆ PISANIA:

• Leniwe ósemki - Na wysokości oczu, naprzeciw nosa wyznaczamy punkt. Od niego rozpoczynamy kreślenie koła- w lewą stronę do góry. Po powrocie do punktu wyjścia rozpoczynamy kreślenie drugiego koła- w prawą stronę ku górze. Oczy podążają za ruchem ręki. Wielokrotnie powtarzamy ten ruch.

• Aktywna ręka - Podnosimy w górę rękę wyprostowaną i przytulamy ją do ucha. Następnie robimy łagodny wdech przez usta stulone w ryjek. Równocześnie pobudzając mięśnie wyprostowanej ręki, odpychamy ją drugą ręką w czterech kierunkach (przód, tył, do siebie, od siebie).

• Rysowanie oburącz- rysujemy oburącz symetrycznie względem lin środka, różne wzory w przestrzeni na płaszczyźnie.

1. TWÓRCZE MYŚLENIE:

• Pompowanie piętą – Stajemy prosto, odstawiamy nogę do tyłu( w jednej linii) z lekko uniesioną piętą. Podczas wydechu dociskamy piętę do podłogi, a przednią nogę uginamy w kolanie. Robiąc wdech, ponownie unosimy piętę, a przy wydech znów opuszczamy. Powtarzamy ćwiczenie, zmieniajac układ nóg.

• Zginanie stopy - Pozycja siedząca- prawą nogę zgiętą w kolanie kładziemy na udzie lewej. Kostka na zewnątrz kolana. Kciukiem i palcem wskazującym lewej ręki naciskamy mocno punkty za kostką i poniżej niej; drugą ręką obejmujemy podudzie pod kolanem naciskając mocno kciukiem- od strony przyśrodkowej- i palcami wskazującymi i środkowymi- od strony bocznej – miejsca pod kolanem tej samej nogi. Z wdechem zginamy powoli stopę, z wydechem prostujemy ją. To samo z lewą nogą.

• Energetyczne ziewanie- Wywołuje się ziewanie, masując obiema rękami równocześnie okolice stawu skroniowo- żuchwowego. Opuszczamy powoli dolną szczękę udając, że ziewamy, wydajemy głęboki, relaksujący odgłos ziewania.

  4. .MATEMATYKA:

• Sowa - Chwytamy mocno ściskając jedną ręką mięśnie barku, powoli odwracamy głowę, żeby popatrzeć za siebie przez ramię, wyprostowujemy się i głęboko oddychamy. Następnie oglądamy się w tył przez drugie ramię, jednocześnie swobodnie opuszczając ramiona. Głowę opuszczamy luźno do przodu dotykając brodą klatki piersiowej i robimy głęboki wdech rozluźniając mięśnie. Ćwiczenie powtarzamy zaczynając od ściskania mięśni drugiego barku.

• Pompowanie piętą - Stajemy prosto, odstawiamy nogę do tyłu( w jednej linii) z lekko uniesioną piętą. Podczas wydechu dociskamy piętę do podłogi, a przednią nogę uginamy w kolanie. Robiąc wdech, ponownie unosimy piętę, a przy wydech znów opuszczamy. Powtarzamy ćwiczenie, zmieniając układ nóg.

• Słoń - Ręka wyciągnięta w przód, grzbietem dłoni w górę, głowa przytulona uchem do ramienia. Pozycja stojąca, w małym rozkroku. Rysujemy ręką ( nie odrywając głowy od ramienia) leniwe ósemki, bardzo obszernie, ze skłonami tułowia i uginaniem nóg w kolanach; kilkakrotnie następnie zmiana ręki.

• Luźne skłony – Siadamy, wyprostowane nogi krzyżujemy na kostkach. Ręce podnosimy do góry, robimy skłon tułowia do przodu. Ruch ten wykonujemy na wydechu, kilkakrotnie przenosząc ciężar ciała z jednego pośladka na drugi. Ręce wraz z ciałem znajdują się po tej samej stronie. Prostując się, robimy wdech. Powtarzamy ćwiczenie zmieniając układ nóg.

• Krążenie szyją - Powolnym ruchem przenosimy głowę od ramienia do ramienia, pozwalając by broda była jak najbliżej klatki piersiowej. Robimy to na wydechu. W skrajnym bocznym położeniu głowy wykonujemy wdech i powtarzamy czynność.

1.  

5. UMIEJETNOŚĆ CZYTANIA , ANALIZA I SYNTEZA:

• Punkty na myślenie - Lewą rękę trzymamy na pępku, prawą masujemy punkty tuż pod obojczykiem, po lewej i prawej stronie mostka. Można też odchylić głowę i wodzić oczyma wzdłuż linii, gdzie sufit styka się ze ścianą. Kiedy się czyta, oczy szybciej przesuwają się po słowach.

• Ruchy naprzemienne - Podnosimy do góry prawe kolano i dotykamy go lewą ręką, następnie podnosimy lewe kolano i dotykamy je prawą ręką, lekko skręcając całe ciało ( w miarę możliwości przekraczamy linie środka).

• Leniwe ósemki - Na wysokości oczu, naprzeciw nosa wyznaczamy punkt. Od niego rozpoczynamy kreślenie koła- w lewą stronę do góry. Po powrocie do punktu wyjścia rozpoczynamy kreślenie drugiego koła- w prawą stronę ku górze. Oczy podążają za ruchem ręki. Wielokrotnie powtarzamy ten ruch.

6. CZYTANIE , SŁUCHANIE ZE ZROZUMIENIEM:

• Pompowanie piętą - Stajemy prosto, odstawiamy nogę do tyłu( w jednej linii) z lekko uniesioną piętą. Podczas wydechu dociskamy piętę do podłogi, a przednią nogę uginamy w kolanie. Robiąc wdech, ponownie unosimy piętę, a przy wydech znów opuszczamy. Powtarzamy ćwiczenie, zmieniając układ nóg.

• Zginanie stopy - Pozycja siedząca- prawą nogę zgiętą w kolanie kładziemy na udzie lewej. Kostka na zewnątrz kolana. Kciukiem i palcem wskazującym lewej ręki naciskamy mocno punkty za kostką i poniżej niej; drugą ręką obejmujemy podudzie pod kolanem naciskając mocno kciukiem- od strony przyśrodkowej- i palcami wskazującymi i środkowymi- od strony bocznej – miejsca pod kolanem tej samej nogi. Z wdechem zginamy powoli stopę, z wydechem prostujemy ją. To samo z lewą nogą.

• Wypady - Stajemy w rozkroku- palce prawej stopy kierujemy w prawo, palce lewej stopy prosto przed siebie. Robiąc wydech uginamy prawe kolano, a następnie przy wdechu prostujemy prawą nogę. Biodra mają być obniżone- wzmacnia to biodra.

 

PRZYKŁADY BAJEK RELAKSACYJNYCH

 

Bajka relaksacyjna nr 1

 

Mały kotek samotnie wracał ze szkoły. Ciągnął łapkę za łapką wolno, jakby ospale. Był smutny, nic go nie cieszyło, czuł się bardzo nieswojo. Niechętnie prychał na inne przechodzące obok zwierzęta. Nagle nadleciał malutki motylek i nad samym nosem kotka zrobił okrążenia, jedno, drugie, trzecie. Chyba mi się przygląda – pomyślał kotek i łapką próbował odgonić motylka. Ale ten wcale nie odlatywał, tylko krążył, krążył i jak samolot kreślił znaki w powietrzu. Kotek patrzył i patrzył, jak zaczarowany, w piękny lot motyla. A ten wzbił się wyżej, jakby chciał dolecieć do słońca, i nagle znikł mu z oczu za wysokim ogrodzeniem. Zaciekawiony kotek zbliżył się do płotu, wdrapał się po deskach i znalazł się w ogrodzie. Rozejrzał się dookoła. Było tam tak pięknie, rosły wysokie owocowe drzewa sięgające koronami do nieba, a małe krzaczki, jakby przy nich przycupnięte, trzymały się ich jak maminej spódnicy. Rosły też kolorowe kwiaty, które jak dywan pokrywały cały ogród. Kotek poczuł zapach ziemi, kwiatów, krzewów i drzew. Pociągnął mocno noskiem i zapach jak fala, jakby ramionami, objął go. Kotek położył się na trawie i oddychał miarowo, równo i spokojnie. Przetarł oczy, podłożył łapki pod głowę, wyciągnął całe ciałko, było mu bardzo wygodnie. Leżał teraz i odpoczywał. Poczuł senność. Słonko wysyłało swe promyki na ziemię, by pogłaskały każdy kwiatek, każdy listek i każdą roślinkę. Kotek poczuł przyjemny dotyk ciepłych promieni. Zamknął oczy. A promyczki jeden po drugim głaskały go, przyjemnie ogrzewając. Po chwili pojawił się delikatny wiaterek, który kołysał listki i gałęzie, jakby do snu. Pochylił się nad kotkiem i też go kołysał, trzymając w swoich ramionach. Kotek poczuł, jak wiaterek przesuwając się teraz po nim od głowy do łap, do pazurków samych, z wolna uwalnia go od smutków, i jeszcze raz, i jeszcze delikatnie przesuwając się od głowy w dół ciałka, zabiera z sobą całe niezadowolenie. Kotek poczuł się tak dobrze, poczuł się spokojny, jakby obmyty ze wszystkich swoich dużych i małych zmartwień. Otworzył wolno oczka i popatrzył na chmurki, które płynęły po niebie, nie spiesząc się, leniwie, nie przeganiając się, zgodnie. Płynęły i płynęły, a wiatr wolno je popychał. Kotkowi było tak dobrze. Nagle jedna mała kropelka spadła mu na nos. Co to ? - zdziwił się. Rozejrzał się dookoła i zobaczył, jak kwiatki wyciągają swoje małe główki do kropli deszczu, zupełnie jak on pyszczek do miseczki z mlekiem. Usiadł na trawie. Przeciągnął się. Kropelki deszczu wolno, lecz miarowo spadały na spragnione roślinki. Wraz z tym delikatnym deszczem wróciła mu siła. Wstał, otrząsnął futerko, uśmiechnął się do siebie zadowolony. Pora iść do domu - pomyślał. Ale dziwną przeżyłem przygodę w tym ogrodzie, gdzie przyprowadził mnie motylek. Wrócę tu jeszcze - obiecał sobie - tu jest tak pięknie i spokojnie. Wyprężył się do skoku i jednym zamachem przeskoczył płot. Radośnie machając ogonem, wracał do domu.

Bajka relaksacyjna nr 2

 

Mama prowadziła małego wróbelka do szkoły. Szedł tam dzisiaj pierwszy raz. Czego ja się będę uczył ? - zastanawiał się. Wszystkiego, co przyda ci się w życiu - odpowiedziała tajemniczo mama, ale on tylko pokręcił łebkiem, bo w dalszym ciągu nic nie rozumiał. O, już jesteśmy - powiedziała mama., gdy stanęli pod wielkim dębem, naokoło którego było już wiele mam ze swoimi pociechami. Panował gwar nie do opisania. Nagle pojawiła się wielka pani Wróbel, nauczycielka w okularach na dziobie, i powiedziała donośnym głosem: Witam wszystkich nowych uczniów na pierwszej lekcji nauki fruwania ! Zwracając się do mam, dodała: Dzisiaj wasze pociechy już samodzielnie przylecą do domu, nie potrzebujecie po nie przychodzić.

A teraz proszę mnie zostawić z dziećmi, bo chcę rozpocząć lekcję. Rozległo się ciche klap, klap, klap. To dźwięk, jaki wydają dzioby, gdy dotykają się przy pożegnaniu. Po chwili mamy wróbelków odleciały. Nauczycielka podchodziła do każdego z uczniów

i pomagała mu się dostać na gałązkę dębu. Kiedy ostatni już był na drzewie, pani powiedziała: - Proszę położyć się na brzuszku wygodnie, o tak, jak najwygodniej. Rozkładamy szeroko skrzydełka, oddychamy wolno, spokojnie. Przywieramy całym ciałem do drzewa. Czujemy zapach kory, miły powiew wiatru, odpoczywamy. Oddychamy miarowo i spokojnie. Wyobraźcie sobie, małe wróbelki, że powiew mógłby was unieść w powietrze tak, jak unosi liście. Czujecie się wspaniale. Proszę lekko poruszać skrzydełkami, raz, dwa, wolniutko, a teraz troszkę szybciej, raz, dwa. - Skrzydełka małego wróbelka jak skrzydełka latawca lekko poruszały się. - Odpychamy się nóżkami od gałązki i płyniemy w powietrzu, płyniemy razem. - Nasz wróbelek poczuł, że skrzydełka same go unoszą. Obok niego, z boku i z tyłu, i nad nim fruwały inne wróbelki. Poruszał lekko skrzydełkami i wzbijał się w górę, w błękit nieba. Czuł się tak lekko i swobodnie, było mu tak przyjemnie ! Popatrzył w dół, wznosił się nad zielonymi koronami drzew. Dookoła rozciągał się piękny park. Nie spiesząc się, w ślad za nauczycielką leciał w górę, do słońca. Ciepłe słoneczko wychyliło się zza chmurki i ciekawie spoglądało na wróbelki. Posłało promyczek, który ciepłym dotykiem przyjemnie go pogłaskał. Wróbelek wznosił się w górę, wyżej i wyżej. Czuł się lekko i swobodnie. Teraz przelatywał nad łączką, zatoczył koło, jedno, drugie i wolniutko sfruwał w dół. Był nad małym strumyczkiem, przy brzegu którego wygrzewał się na słoneczku zajączek. Sfrunął jeszcze niżej, nad samą taflą wody, zobaczył kolorowe rybki, jak wolno płynęły z nurtem, usłyszał, jak kumkają żabki: kum, kum, rozmawiając między sobą. Poczuł zapach łąki, kwiatów. Wciągał głęboko ten zapach w siebie. Sfrunął nad brzegiem strumyka, usiadł na małym kamyczku, nachylił się i napił wody. Była zimna i orzeźwiająca. Posłuchał szemrzącego strumyka. Odpoczywał. Wiatr lekko muskał mu piórka. Postanowił zamoczyć łapki, wszedł do wody, popryskał się nią troszeczkę, jak to wróbelki mają w zwyczaju. Otrząsnął się i tysiące kropelek spadło na spragnione wody roślinki. Zrobił to raz i drugi, pokropił wszystkie kwiatki dookoła. Poczuł się rześko, czuł, że wstępuje w niego razem z tą zimna woda energia. Nagle usłyszał głos nauczycielki: - Pora wracać ! - Znowu rozpostarł skrzydła i z niezwykłą siłą wzniósł się wysoko, wysoko. Wzbijał się szybko, wznosił się jak samolot i krążył w powietrzu pełen sił i radości, że potrafi fruwać. Tak skończyła się pierwsza lekcja nauki fruwania w szkole dla wróbelków. Jeśli będziecie chcieli wrócić, to możemy to zrobić jutro i zobaczyć, czego jeszcze uczą się ptaszki w swojej szkole.

W efekcie stosowania bajek relaksacyjnych, gdzie położony jest nacisk na wizualizację, można osiągnąć trwałe pozytywne rezultaty, jeśli zajęcia te są prowadzone systematycznie. Przeznaczone są głównie dla dzieci w wieku od 3 do 9 lat. Starsze mogą uczyć się i relaksacji, i wizualizacji jak samodzielnych sposobów obniżania niepokoju. Koniecznym warunkiem relaksowania dzieci w ten sposób jest akceptacja przez niego tej formy zajęć. Dzieci bardzo pobudzone mogą na początku protestować i dlatego dla nich można, indywidualnie dostosowując technikę, włączać nowe elementy fabuły, które jednak nie mogą dramatyzować sytuacji. Można wspomagać się muzyką lub zajęciami rytmicznymi, przygotowując dzieci do tego rodzaju bajek. Malowanie obrazów słowami daje uspokojenie, a później i umiejętność posługiwania się takimi obrazami w celu samouspokojenia, znalezienia wewnętrznej harmonii.

 

Bajka relaksacyjna nr 3

 

Mały niedźwiadek szedł wolno przez las. Czuł ogarniające go zmęczenie, nóżki zrobiły się jakieś ciężkie i nie chciały odrywać się od ziemi. Rozglądał się dookoła, szukając miejsca do odpoczynku. Drzewa rosły tutaj rzadziej, słońce coraz swobodniej przeciskało się przez konary drzew, oświetlając wszystko dookoła.

Chyba niedaleko jest jakaś polanka, tam sobie odpocznę - pomyślał miś.

I rzeczywiście, po chwili jego oczom ukazała się mała łączka otoczona ze wszystkich stron drzewami. Stanął na jej skraju i znieruchomiał z zachwytu: niskie krzewy, trawa, kwiaty jak kolorowy dywan rozkładały się u jego stóp. Na środku łączki zajączki, króliczki, ba, nawet myszki wygrzewały się w promieniach słońca. Spojrzał na niebo. Było bezchmurne, słońce jakby wiedziało, że zwierzęta oczekują na jego promienie, bo świeciło bardzo mocno. Miś wystawił pyszczek do słońca i poczuł, jak przyjemne ciepło obejmuje najpierw jego głowę, a potem całe ciało. Usłyszał lekki szum wiatru

i brzęczenie owadów, które unosiły się nad kwiatami. Głęboko odetchnął. W nos wkręcał się delikatny zapach trawy i kwiatów.

Tutaj jest wspaniałe miejsce do odpoczynku - pomyślał, po czym położył się wygodnie na trawie, jak na kocyku, łapki podłożył sobie pod głowę. Zamknął oczy. Odpoczywał. Oddychał miarowo i spokojnie. Zrobił głęboki wdech, wciągnął powietrze przez nos, a po chwili wypuścił je. Powtórzył to jeszcze raz. Czuł, jak z każdym wydechem pozbywa się zmęczenia. Był teraz przyjemnie rozluźniony, poczuł się ciężki i bezwładny. Jego głowa, brzuszek i nóżki były jak z ołowiu. Wtulił się w trawkę jak w kołderkę. Było mu bardzo wygodnie. Oddychał równo i miarowo, jego klatka piersiowa spokojnie w rytm wdechu i wydechu unosiła się i opadała, tak jak fale morskie, kiedy wolno i leniwie przybijają do brzegu. Poczuł się teraz tak dobrze ! Delikatny wiaterek przesuwał się po całym jego ciele, rozpoczynając od czubka głowy aż po koniuszki łapek, zabierając z niego zmęczenie i napięcie. Robił to raz i drugi, powtarzał wiele razy. Promienie słońca przyjemnie ogrzewały. Miś odpoczywał. Po chwili zasnął, a razem z nim zajączki, króliczki i nawet małe myszki. Zrobiło się tak cicho, że nie słychać było nawet brzęczenia pszczół. Słońce wolno szło po niebie. Nagle, nie wiadomo skąd, pojawiły się małe chmurki, rozpoczęły zabawę

w chowanego, biegały po całym niebie, zagradzały drogę promyczkom, które płynęły na ziemię. Wiatr zaczął silniej dmuchać, łączka budziła się ze snu. Zabrzęczały pszczółki, które znowu zabrały się do zbierania miodu z kwiatów, ptaszki rozpoczęły swe trele, a motyle rozpościerając skrzydełka, unosiły się nad roślinkami. Wtem jeden z nich, taki najmniejszy motylek usiadł na nosku niedźwiadka i w rezultacie niechcący go przebudził. Miś leniwie otworzył oczy. Przetarł je łapkami. Ziewnął raz i drugi, przeciągnął się. Wiaterek tymczasem nagle zawirował, zatańczył i chłodnym powietrzem orzeźwił go. Najpierw dotknął jego łap. Wniknęła w nie ożywcza siła, miś poczuł, jakby zanurzył je w chłodnym strumyku. Ten przyjemny, orzeźwiający dotyk przenikał coraz wyżej i wyżej, jak prysznic ogarnął ciało, dając energię, przepełniając siłą. Miś łapkami, główką, nóżkami. Wstał, otrzepał futerko, poczuł się odprężony

i wypoczęty. Wiaterek wzmagał się, coraz silniej, tańcząc po łące i zachęcając wszystkich do zabawy. W jego rytm pochylały się trawy, kwiatki, a nawet krzewy ruszały swymi gałązkami jak ramionami.

Cudownie wypocząłem - pomyślał miś. - Jutro na pewno tutaj powrócę, ale teraz już pora wracać do domu. Czeka tam przecież na mnie mama i przepyszny podwieczorek. W tym momencie pogłaskał się po brzuszku i ruszył energicznie, podskakując w rytm podmuchów, w kierunku swego domu.

 

4.Bajka psychoterapeutyczna

 

„Bajka o mróweczce”

 

„Mała mróweczka rozpoczęła naukę w klasie pierwszej. Od samego początku nie mogła sobie poradzić z zadaniami, jakie mają mrówki w szkole. Uczą się podnosić, a potem transportować różne rzeczy. Nauka jest ciężka, codziennie noszą na swych grzbietach patyki, listeczki, gałązki, poziomki, jagody, a także uczą się, jak je pakować, by się nie zniszczyły. Mrówka była bardzo pracowita, bardzo chciała otrzymywać dobre oceny, ale co z tego – była bardzo malutka, taka tyciu, tyciusieńka i nie mogła udźwignąć tych wszystkich ciężarów. Inne silniejsze i większe dobrze sobie radziły, tylko ona zawsze zostawała w tyle. Mrówki przezywały ją, wyśmiewały się z niej. Bardzo się tym martwiła, chodziła zasmucona. Bała się lekcji i tego, że nie udźwignie zadanego ciężaru i dostanie znowu jedynkę. Najchętniej by w ogóle nie chodziła do szkoły. Wstydziła się złych stopni i tego, że jest taka słaba. Koleżanki mrówki niechętnie się z nią bawiły, nawet nie chciały z nią siedzieć w jednej ławce. Mijały dni. Pewnego razu przyjechała do szkoły komisja, każda mrówka została zmierzona, zważona. Najdłużej badano mała mrówkę; członkowie komisji oglądali ją, kręcili głowami, potem długo się naradzali, aż w końcu orzekli, że niektóre mrówki są za małe i muszą chodzić do szkół dla liliputów. One przecież już niedużo urosną, a w starszych klasach dojdą nowe przedmioty i ciężary będą jeszcze większe. Mrówki te przecież będą robotnicami. Postanowiono, że mała przejdzie do specjalnej szkoły, gdzie też jest nauka, tylko ciężary troszkę mniejsze, takie, które bez trudności udźwignie. Ona idzie do szkoły specjalnej dla liliputów! – wyśmiewały się inne mrówki. No to, co z tego? – spytała pani Mrówka, nauczycielka. Nie umiały odpowiedzieć, ale dalej się wyśmiewały, zwracając uwagę, czy pani nie słyszy. Pójdę do innej szkoły – zadecydowała mróweczka – bo tutaj, jak widzę, mnie nie lubią. Jak pomyślała, tak zrobiła. Nowa szkoła od razu jej się spodobała, była taka sama jak poprzednia, a jednak inna, ciężary do ćwiczeń były mniejsze, a i koledzy milsi. Już po kilku dniach mróweczka miała szóstki i piątki w dzienniczku. Znalazła tam przyjaciółki, takie same jak ona – małe mróweczki. Bardzo lubiła chodzić do tej szkoły, było jej tylko przykro, gdy spotykała kolegów z poprzedniej, którzy dalej się z niej śmiali, pokazywali palcami i przezywali. Pewnego dnia przez las szedł groźny wielkolud, wymachiwał kijem na wszystkie strony i niszczył wszystko, co było na jego drodze. Natknął się na mrowisko i kijem zaczął wiercić w nim dziury. Zmienia zadrżała, zaczęły walić się w mrowisku domy, szkoły, wszystkie mrówki z przerażeniem patrzyły, jak ich praca jest niszczona. Trzeba się było bronić, więc solidarnie wszystkie razem zaatakowały intruza. Pogryziony, jak niepyszny uciekł, gdzie pieprz rośnie. Ucieszone mrówki wróciły do mrowiska. Okazało się po chwili, że wiele domów i ulic zostało zniszczonych, a także cenne przedmioty, między innymi malutka złota korona królowej. Lament wielki zapanował w mrowisku. Przecież królowa nie może rządzić bez korony! Rozpoczęły się poszukiwania. Korony jednak jak nie było, tak nie było. Wszystkie tunele, poza jednym zostały sprawdzone. Do tego ostatniego nikt nie mógł wejść, Tunel wił się głęboko w ziemi, był bardzo wąski, ciemny, niebezpieczny. Mógł w każdej chwili się zawalić i pogrzebać na zawsze śmiałka. Nikt więc nie próbował tam wejść. Tylko mała mróweczka zdecydowała się na ten odważny krok. I po chwili już wąskim korytarzem schodziła niżej i niżej. Dookoła był mrok, czuła wilgotną ziemię. Wolno sprawdzała każdy odcinek drogi. Niczego poza ciemnością tam nie było. Jednak się nie zniechęcała, schodziła coraz głębiej. Zatrzymała się na chwile, by otrzeć pot z czoła, i wtedy zobaczyła, ze coś połyskuje. Pochyliła się. Znalazła koronę. Ucieszona wracała jak na skrzydłach. Wszyscy ją podziwiali. To przecież dzięki jej odwadze królowa mogła z powrotem rządzić mrowiskiem, mrówki chodzić do szkoły, a robotnice pracować. Jesteś niezwykle dzielna – powiedziała królowa, wręczając jej order odwagi. Gratulacjom, uściskom nie było końca. A ci, którzy kiedyś się z niej wyśmiewali, teraz wstydzili się tego okropnie. Bo nie jest ważne, czy się jest dużym, czy małym; czy nosi się duże, czy małe ciężary. A co jest ważne?”

 

 

Po zakończeniu innowacji przedszkolak:

• nauczy się autorelaksu

• poprawi swoje funkcjonowanie intelektualne, emocjonalne i społeczne

• poprawi analizę i syntezę wzrokowo-słuchową i pisanie

• rozwinie koncentrację uwagi

• ujawni lepsze zapamiętywanie

• nauczy się panowania nad emocjami, będzie umiał je określić

• pozyska większą śmiałość, samodzielność i spontaniczność

• wzbogaci swoją wrażliwość

• nauczy się pomagać innym

• poprawi koordynację ruchową

• potrafi zintegrować się z grupą

 

 

Charakterystyka grupy:

• nadmierna ruchliwość

• przejawianie zachowań impulsywnych

• nasilone zaburzenia uwagi

 

Ewaluacja:

W trakcie trwania ewaluacji będzie dokonywana ocena programu. Głównym zadaniem ewaluacji będzie uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy założenia i cele programu zostały osiągnięte i czy program może być kontynuowany.

 

W celu zebrania danych zostaną użyte:

• obserwacja w naturalnych warunkach

• wytwory prac plastycznych dzieci

 

Po zakończeniu innowacji i podsumowaniu wniosków zostaną zapoznani:

• dyrektor przedszkola

• nauczyciele

• rodzice

• kuratorium oświaty

 

Uczestnicy terapii powinni umieć:

• relaksacyjnie - odprężać stan psychiczny

• odreagowywać - wyobrażeniowo, uwolnić zablokowaną energię emocjonalną.

•